فراوانی ناقلین استافیلوکوک اورئوس حساس و مقاوم به متی سیلین در مبتلایان به پمفیگوس بستری در بیمارستان رازی تهران: مطالعه ای مقطعی

زمینه و هدف: پمفیگوس یک بیماری تاولی خودایمنی مزمن است که با تاول های داخل اپی درمی مشخص می شود. این تاول ها به سد دفاعی پوست صدمه رسانده و امکان ابتلا به عفونت های تهدیدکننده ی حیات را  افزایش می دهند. کلونیزاسیون استافیلوکوک اورئوس در بینی، در افزایش خطر ابتلا به عفونت مؤثر بوده و موجب تأخیر در روند بهبود زخم می شود. هدف از این مطالعه تعیین شیوع ناقلین استافیلوکوک اورئوس در مبتلایان به پمفیگوس بستری بود. روش اجرا: در این مطالعه ی مقطعی، اطلاعات دموگرافیک و پزشکی 72 بیمار مبتلا به پمفیگوس بستری در بیمارستان رازی طی سال های 1392 و 1393 جمع آوری شده و نتایج نمونه های تهیه شده از سوراخ قدامی بینی جهت کشت، در بدو بستری و 1 هفته پس از بستری، تهیه و مقاومت به متی سیلین با روش انتشار دیسک در آگار ارزیابی گردید. یافته ها: چهل و پنج نفر از بیماران (5/62%) مرد و 27 نفر (5/35%) زن بودند. فراوانی ناقلین استافیلوکوک اورئوس (3/58%) به دست آمد. سی نفر (7/41%) دارای کلونیزاسیون استافیلوکوک اورئوس در بدو بستری بودند که از این تعداد 22 نفر (3/73%) مقاوم به متی سیلین بودند. تعداد 40 نفر (6/55%) از بیماران یک هفته بعد از بستری کلونیزه شدند که 33 نفر (5/82%) از آن ها مقاوم به متی سیلین بودند. ارتباط معنی­داری بین کلونیزاسیون استافیلوکوک اورئوس در بدو بستری و یک هفته پس از بستری وجود نداشت (05/0p<). نتیجه گیری: ناقلین استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی سیلین (methicillin resistant staphylococcus aureus [mrsa]) (شامل ناقلین اکتسابی از جامعه و بیمارستان) در میان بیماران پمفیگوس شیوع زیادی دارند. باتوجه به اهمیت شناخت و جداسازی ناقلین استافیلوکوک اورئوس و mrsa جهت پیشگیری از سرایت به سایر بیماران، ممانعت از گسترش سویه­های mrsa و بهبودی سریع زخم ها، مطالعاتی با حجم نمونه ی بزرگ­تر روی مبتلایان به پمفیگوس توصیه می شود.